Huppekee, erin!

Clubjes van mannen in pakken. Daar zijn er nogal wat van in de wereld. Maar onze ogen waren de laatste tijd toch vooral gericht op één specifiek clubje. Het clubje dat permanent Risk speelt, dat soldaatjes hier en daar poneert, en ook zegt wanneer andere mannen in pakken dat niet mogen doen. De naam van dit groepje meneren? De VN-veiligheidsraad. En die gingen gisteren beslissen of er in Libië nog gevlogen mocht worden. En of we er niet naartoe moesten als het fout ging. In Libië hebben ze namelijk geen groepje mannen in pakken aan het hoofd, maar een gek. Vaak in een gordijn.

Er werd besloten dat er inderdaad niet meer gevlogen mocht worden. En dat we erheen moeten als de dingen uit de klauwen lopen. Althans, veel van de landen in de Veiligheidsraad zijn al gelijk bereid om actie te ondernemen. Maar, hoe kan het ook anders, Nederland weet het nog niet.

Nee, Nederland heeft weereens afgewacht. Nu ligt er een VN –resolutie, iedereen is klaar om in te grijpen in dat gebied waar het duidelijk fout aan het gaan is, maar Nederland ‘beraadt zich nog over een bijdrage aan een eventuele militaire operatie’. Nu nog. Hadden we daar niet eerder over kunnen nadenken? Het is niet alsof die opstand net begonnen is.

In acht dagen –een recordtijd- wisten meer 400.000 Nederlanders dat ze naar de film van Gooische Vrouwen moesten. Maar onze mannen in pakken weten nog altijd niet wat ze moeten doen in Libië. Minister Hillen zegt dat ‘ie alles zal doen wat de NAVO vraagt. Althans, als de NAVO het vraagt, zal hij ‘kijken wat we kunnen leveren’. Maar: ‘Ik zeg niet: huppekee, erin!’  Zelfs Geert Wilders toonde zich gereserveerd: ‘We zullen zorgvuldig moeten zien of en op welke wijze dat eventueel gewenst is.’

Ik zeg van wel. Nederland was een voorstander van de no-flyzone, we hebben genoeg materiaal om tien Kadaffi’s van hun sokken te blazen. Nu is onze kans. Internationaal staan we toch al voor gek door onze politiek waarbij niemand nou eigenlijk weet wie er nou regeert. Nu is onze kans om te laten zien dat we wél iets kunnen. Niet zeggen dat je ‘wel gaat kijken wat er eventueel misschien te doen is’, maar het gewoon eens doen. Gewoon eens laten zien dat je er de ballen voor hebt. Of in ieder geval de manschappen. Iets in die richting. Maar niet wéér afwachten.

Om het met een bekroond irritante slogan te zeggen: Ik zeg, doen! Huppekee, erin! En met zijn allen! Dan heb je twee historische gebeurtenissen in één: Libië is bevrijd van Kadaffi, en de Nederlandse politiek heeft zich eindelijk eens eenduidig opgesteld. Ook wat waard.